دوم اسد/مرداد ۱۳۹۵، کابل یکی از تلخ‌ترین روزهای خود را تجربه کرد، روزی که در آن خون حدود بیشتر از ۸۰ شهروند بی‌دفاع بر جاده‌های دهمزنگ جاری شد.
یک مهاجم انتحاری خود را در میان معترضان «جنبش روشنایی» منفجر کرد؛ انفجاری که به کشته‌شدن نزدیک به ۹۰ تن و زخمی‌شدن بیش از ۴۰۰ نفر انجامید که بیشتر قربانیان، جوانان و تحصیل‌کردگان هزاره‌تبار بودند.
این حمله خونبارترین حمله به یکی از بزرگ‌ترین جنبش‌های اعتراضی مدنی خراسان‌افغانستان بود.
در آن زمان، رهبران جنبش روشنایی مسئولان حکومت خراسان‌افغانستان، بخصوص شورای امنیت ملی را به بی‌توجهی در تأمین امنیت تظاهرات‌کنندگان و دست داشتن به حمله به این جنبش متهم کردند.
این راهپیمایی در اعتراض به تصمیم حکومت اشرف غنی برای تغییر مسیر پروژه برق ۵۰۰ کیلوولتی تاپی از بامیان به سالنگ، برگزار شده بود.
تصمیمی که معترضان آن را تبعیض‌آمیز و ناعادلانه می‌دانستند، آن‌ها معتقد بودند که مسیر بامیان می‌تواند محروم‌ترین مناطق مرکزی کشور را بهره‌مند کند.
درحالی‌که حکومت وقت، مسئولیت حمله را به داعش نسبت داد، دفتر یوناما اعلام کرد که سند معتبری در این زمینه وجود ندارد که حمله توسط گروه داعش صورت گرفته‌باشد.
شماری از آگاهان، حمله را اقدامی سازمان‌یافته و در تبانی با حلقاتی در درون ساختار حکومت عنوان کردند که توسط گروه طالبان اجرا شده‌است.
دوم مرداد سال بعد ۱۳۹۶ و در اولین سالیاد قربانیان حمله به جنبش روشنایی، قرار بود تظاهرات بزرگی در کابل راه‌اندازی شود، اما شماری از اعضای این جنبش برای مذاکره با دولت، به ارگ ریاست‌جمهوری رفتند و با اشرف غنی، رئیس‌جمهور پیشین دیدار کردند.
اشرف غنی از ایشان خواست این تظاهرات لغو شود. بعد از این دیدار، موج اعتراضات جنبش روشنایی هر روز سردتر شده رفت و حکومت وقت نیز به وعده‌هایش عمل نکرد.
بعدها تعدادی از اعضای این جنبش گفتند سران جنبش روشنایی بدون برنامه منظم بودند و اعتراضات را انحصاری “قوم هزاره” ساختند که در فرجام این‌ها با امتیازی که از سوی ارگ و شورای امنیت وقت دریافت کرده‌اند، مطالبات جنبش را به معامله گرفتند.
اکنون با گذشت ۹ سال از حمله‌ی مرگبار و فجیع به جنبش روشنایی و روی کار آمدن گروه طالبان در خراسان‌افغانستان، تقریباً تمام مطالبات جنبش روشنایی فراموش شده است و حتی مراسمی برای یادبود از آن در کابل برگزار نمی‌شود.
