پاییز احمدی
باشندگان شهر کابل از افزایش روز افزون کرایهی خانه در شهر کابل شاکی اند. آنان میگویند که عدم کار و نبود مدیریت و نظارت بر کرایه و گروی خانهها، زندگی در این شهر را سختتر کردهاست.
موسی محمدی باشنده کوته سنگی شهر کابل که در روی بازار دست فروشی میکند میگوید: « من ماهانه شش هزار روپیه در قلعه واحد یک خانه را کرایه میدهم که هیچ ارزش ندارد. در این خانه انواع حشرات وجود دارد اما مجبور استم زندگی کنم…»
او میافزاید که با این ششهزار در یک منطقهی دور از امکانات در خانهای که دهها مشکل دارد، شب و روزهای سرد زمستانی را سپری کند.
در همین حال جان محمد باشندهی دیگر شهر کابل که دوکانداری میکند. از افزایش کرایه و اجارهی خانه در این اواخر شاکی است و وی میگوید که از پول دارو و درمان پسرش هفت هزار روپیه کرایه را با چشمان اشک بار به صاحب خانه پرداخت کردهاست.
او میگوید که اگر پول کرایه خانه را آماده میکند، به دیگر ضروریات خانه رسیدگی نمیتواند.
شاه محمد مسئول رهنمای معاملات در یکی از نقاط شهر کابل است، علل افرایش چشم گیر کرایه خانه در این اواخر را آمدن مهاجرین از کشورهای همسایه عنوان میکند و میگوید: پس از آمدن مهاجرین از پاکستان و ایران، کرایه خانه، گروی و فروشی بسیار بلند رفته است.
وی همچنان افزود: «سابق کرایهی یک خانه سه اتاقه ده هزار رویپه بود، حالا افزایش یافته و به دوازده الی پانزده هزار رسیدهاست و همچنان خانه دو اتاق که در گذشته ششهزار و هفتهزار بود، حالا به نُه تا دوازدههزار رسیدهاست.»
شاهمحمد راهنماهای معاملات را مقصر نمیداند و همهچیز را وابسته به وضعیتی میداند که گروه طالبان بر مردم آوردهاند.
افرایش بی پیشینهی کرایهخانه در کشور علل مختلف را در بر میگیرد از جمله بازگشت بیسابقه مهاجرین خراسانیافغانستانی که از پاکستان و ایران به کشور بر گشته اند. همچنان ایجاد سرکهای جدید و ویران شدن خانههای مسکونی از سوی گروه طالبان همچنان عدم مدیریت و نبود یک برنامه جامع بر کنترل بهای کرایه از سوی این گروه بر مالکان جایدادها عللهای افرایش بهای خانه کرایی در شهر کابل را شکل میدهد.
