سیحون کوهسار

روایت‌های موثق و درد‌آور از زندان گروه طالبان در بگرام که قلب هر انسان با احساس را به درد می‌آورد؛ زندان بگرام، همان قطعه زمینی با دیوار‌های بلند و سیم‌خاردار روزگاری پایگاه نیروهای خارجی بود، امروز به سیاهچال خاموش گروه طالبان برای سرکوب صدای مخالفان تبدیل شده است.

در این محوطه، چه بسیار جوانان و شهروندان کشور که تنها به جرم دفاع از آزادی، عدالت و حق مسلم خود در سیاه‌چال‌هایی بی‌روشنایی محبوس شده‌اند.

روایت‌های موثق از حضور ده‌ها تن از اعضای جبهه مقاومت ملی در سلول‌های نمور و تنگ، بدون کمترین امکانات اولیه انسانی، حکایت می‌کند.
افرادی که در سلول‌های این زندان به‌سر می‌برند از نور خورشید محرومند، از هوای تازه بی‌بهره، و از دیدار عزیزان‌شان محروم. اما این تنها آغاز ماجرا نیست. چه شب‌های درازی که با شکنجه‌های جسمی و روانی سپری می‌شود، چه فریادهایی که در پشت دیوارهای بلند این زندان خفه می‌گردد، و چه جان‌هایی که در سکوت، زخم می‌خورند.

مردی ۲۸ ساله پنجشیری با نام مستعار فهیم کوه‌گرد که دو سال را در زندان پل‌چرخی و زندان بگرام به اتهام همکاری با جبهه مقاومت ملی سپری کرد می‌گوید که در ریاست استخبارات گروه طالبان ۱۵ روز را پی‌هم شکنجه‌ی جسمی شده‌است و پس از آن با وقفه اندکی به زندان پلچرخی منتقل گردید که در آن‌جا شکنجه جسمی نشده، اما باربار به دلیل این‌که پنجشیری است مورد اهانت و تحقیر لفظی قرار گرفته‌است. او تصریح کرد که افراد گروه طالبان در زندان پل‌چرخی به پنجشیری‌ها “بغاوت‌گر،” “لوچک” و لندغر” خطاب می‌کنند.
فهیم می‌گوید که با سپری کردن یک‌سال در زندان پل‌چرخی به زندان بگرام منتقل شده‌است.

او افزود: “در زندان بگرام نیز شکنجه جسمی نشدم، اما به دلیل که این‌که خوراک خوب نبود و جای سرد و نم‌دار و تاریک بود، درد‌های شکنجه‌های که ریاست استخبارات متحمل شده‌بودم را تازه کرد و شب‌ها تا صبح بی‌خوابی می‌کشیدم.”

او علاوه کرد که یک تعداد جوانان را به اتهام مختلف به خصوص به اتهام همکاری با جناح‌های مقاومت می‌آوردند و به صورت بی‌رحمانه و شدید شکنجه می‌کردند و روز‌ها در سلول‌های انفرادی که بیش از دو متر وسعت ندارد زندانی می‌کردند.

فهیم می‌گوید که بسیاری از جوانان به مشکلات روانی مبتلا شده بودند و شب‌ها در خواب‌ چیغ می‌زدند و نام‌های افراد گروه طالبان را می‌گرفتند.

او تاکید کرد که یک‌سال و اندی می‌شود از زندان آزاد شده، اما هنوز درد‌های پا و کمرش که در اثر شکنجه آسیب دیده‌است او را آزار می‌دهد.

فهیم کوه‌گرد در پایان، خاطرنشان کرد که با این همه، سرکوب و به زنجیر بستن‌ها و کشتن‌ها نمی‌تواند اراده آزادی را در هم شکند. ما در همه جغرافیایی کشورمان زندانی هستیم، اما در زندان‌ها زندانی‌‌تر.

او علاوه کرد که اگر در زندان نباشیم، فقط حق نان چه وقت نان خوردن و چه خوابیدن را داریم دیگر همه صلاحیت زندگی مان به گروه طالبان است، حتی سرو صورت و نوع لباس، اما در زندان حق حتی خوردن و خوابیدن را هم گروه طالبان تعین می‌کنند چه بخوریم، چه وقت بخوابیم.