نویسنده: فردوس کاووش ـ نویسنده و روزنامهنگار
روسیه پس از چین دومین عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد است که گروه طالبان را به رسمیت شناخت.
چین اما به صورت اعلامناشده به گروه طالبان رسمیت داده بود ولی روسها اعلامشده و بیرقی این گروه را به رسمیت شناختند.
سوال میلیونها نفر این است که روسها در بدل به رسمیتشناختن بیرقی و علنی، چه امتیازی از طالب گرفته اند؟
تامین امنیت مرزهای جنوبی آسیای میانه و جنگ با داعش همکاری میان گروه طالبان و روسیه است و طالبها قبلا در این مورد بیشتر انتظارات مسکو را برآورده کرده اند، ولی چه شد که روسها به بزرگترین خواست گروه طالبان در این مرحله پاسخ مثبت دادند؟
به رسمیتشناختن گروه طالبان بزرگترین خواست این گروه در این مرحله بود.
کشورها تا امتیازهای کلان نگیرند، بزرگترین خواست طرف مقابل شان را برآورده نمیکنند.
به دلیل خصلت غیر دمکراتیک حکمرانی در روسیه و استبدادی بودن رژیم گروه طالبانی، اطلاعات ثقه در مورد بدهوبستان احتمالی آنان به زودی همهگانی نخواهد شد.
در این مورد صرف میتوان گمانهزنی کرد. یک گمان این است که گروه طالبان در رقابتهای قدرتهای بزرگ در این دنیای چند قطبی در اردوگاه چین و روسیه قرار گرفته اند.
این گمانه وقتی تقویت شد که چین از وساطت بین گروه طالبان و پاکستان و ارتقای روابط آنان به رغم تنش روی موضوع گروه طالبان پاکستان خبر داد.
ولی تجربهی چند سال اخیر نشان داده است که گروه طالبان از تعامل غیر رسمی با تمام قدرتهای عضو دایم شورای امنیت سازمان ملل متحد بهرهبرداری کرده است بدون این که در اردوگاه یکی از آنان قرار گیرد.
گمانهی دیگر دادن دست باز به استخبارات روسیه توسط گروه طالبان است. این موضوع سابقهی تاریخی هم دارد.
پس از خروج بریتانیاییها از منطقه و تشکیل کشورهای پاکستان و هند و داغ شدن جنگ سرد، خاندان حکمران وقت کابل چنین امتیازی به اتحاد شوروی در بدل کمکهای مالی داده بود. ولی آیا در شرایط کنونی هم روسیه به فعالیت بیشتر استخباراتی در خراسانافغانستان برای نظارت بر جریانات کشورهای دیگر ضرورت دارد؟
در اخیر باید گفت که روسیه کنونی برخلاف اتحاد شوروی در دهههای شصت و هفتاد میلادی قرن گذشته، اقتصاد بسیار کلان ندارد تا پروژههای کلان عمرانی را در خراسانافغانستان تمویل کند. به طور قطعی در حال حاضر کسی نمیتواند به این سوال پاسخ دهد که روس چه امتیازی دریافت کرده است.