۱۴ سال از جان باختن فرماندهان نام‌دار مقاومت، شاه‌جهان خان نوری و داوود خان داوود می‌گذرد.

آن‌ها پرورش یافته‌های مکتب عدالت و آزادی بودند و در هیچ برهه‌ی زمانی، در برابر سیاهی و اشغال و افراطیت میدان مبارزه را رها نکردند و صادقه تلاش و جان‌نثاری کردند‌.

چنین است که در دلِ تاریکی‌های روزگار، وقتی خورشیدِ عدالت پشتِ ابرهای خیانت پنهان می‌شود، مردانی از خاک برمی‌خیزند که نورشان تاریکی را می‌دراند.

ارتشبُد داوود داوود، آن قامتِ استوارِ میدان‌های نبرد، و ارتشبُد شاه جهان نوری، آن مبارز نستوه، چنان در تاریخِ این سرزمین نقش بستند که گذرِ زمان هرگز نام‌شان را نخواهد زدود.

کارنامه داوود داوود و جنرال شاه‌جهان نوری پر از خاطرات و روایت‌های میهن‌دوستانه و دلاورانه است که اینجا اندکی مکث می‌کنیم:
روزهایی بود که طوفانِ سیاهِ گروه طالبان از هر سو می‌تاخت، و امید از دل‌ها می‌گریخت. اما ارتشبُد داوود داوود، با همان عزمِ راسخ و چشمانِ تیزبینش، در میانِ آن یأسِ عمومی، نقشه‌ای کشید که دشمن را به زانو درآورد.

روایت است که او با صد مردِ بی‌سلاح، در دلِ کوه‌های سردِ تخار شجاعتی از جنسِ افسانه‌ها آفرید؛ گروه طالبان که فکر می‌کردند پیروزیِ نهایی از آنِ آن‌هاست، ناگهان خود را در برابرِ حمله‌ای سهمگین یافتند که هر ذره‌اش از عشق به میهن سرچشمه می‌گرفت. ورسج آزاد شد، و مردم بار دیگر نفسِ امید کشیدند. او به فراتر از ورسج به مصاف دشمن رفت، کوه‌های نهرین و خانه‌آباد هنوز نقش قدم‌های را در خاطر دارد، در صخره‌های کندز صدای مخابره داوود داوود پیچیده‌است.

ارتشبُد داوود را احمدشاه مسعود قهرمان ملی از صادق‌ترین، نزدیک ترین و معتمدترین یاران‌اش حساب کرده بود و تا زنده بود “مسعودگونه” زیست.

اما چه شور بختانه که مردانِ بزرگ همیشه در تیررسِ خیانت‌کارانند. در زمانی حکومت جمهوریت روزی که داوود داوود برای نجاتِ تخار از چنگالِ فتنه به مقام استان‌داری رفت، هیچ‌کس نمی‌دانست این آخرین دیدار است.

انفجاری از پیش طراحی‌شده، و سپس گلوله‌هایِ خائنانه‌ای که از تاریکی شلیک شد، پیکرِ آن قهرمان را به خون کشید.

شاه جهان نوری، آن یارِ دلاور، نیز در کنارش به شهادت رسید. اما دردناک‌تر از شهادتِ آنها، سکوتِ مرموزی بود که پس از این جنایت آشکار، همه‌جا را فرا گرفت. قاتلان، زیرِ سایه‌ی قدرت‌های پشت‌پرده، نه‌تنها محاکمه نشدند، که ترفیع هم گرفتند.

اما تاریخ هرگز فراموش نمی‌کند. روزی خواهد آمد که این خیانت‌ها پاسخ داده شود، و نامِ داوود داوود همچون پرچمی برافراشته، الهام‌بخشِ نسل‌های آینده خواهد بود.

امروز، این سرزمین بیش از هر زمان به مردانی از جنسِ داوود داوود نیاز دارد. مردانی که در برابرِ ظلم سکوت نکنند، در برابرِ خیانت بایستند، و راهِ شهیدان را ادامه دهند. یادِ او به ما می‌آموزد که مقاومت تنها با اسلحه نیست، با ایمان، صداقت و وحدت نیز می‌توان سنگرها را حفظ کرد.
پس ای فرزندانِ خراسان! بیدار باشید و بدانید که راهِ داوود داوود هنوز به پایان نرسیده است. هر قطره‌ی خونی که او ریخت، امروز در رگ‌های این سرزمین جاری است. از یاد نبرید که شهیدان هرگز نمی‌میرند—آنها در هر نسلی دوباره متولد می‌شوند.