نویسنده: دکتر مانی فرهمند

گروه طالبان که دولت شان بایست توسط سایر دولت‌های جهان مورد شناسایی رسمی قرار گیرد در تلاش اند تا نباید کوتاهی به وجود آید؛ ازینرو یکی از عمده‌ترین موانع عدم تمکین این گروه به حقوق شهروندان خراسان/افغانستان است که توسط گزارشگران مستقل حقوق بشر، رسانه‌های جمعی و نهادهای حامی حقوق زنان همواره سیاست‌های تبعیض آمیز و زن ستیزانه‌ای این گروه را به شدت زیر نظر داشته و بنابرین هیچ کشور دیگر حتی کشورهای که بصورت استبداد داخلی اداره می‌شود را از شناخت این گروه به عنوان دولتی قانونی در خراسان/افغانستان باز داشته است.

گروه طالبان و گزارش‌گر حقوق بشر

گروه طالبان از حضور گزارش‌گران حقوق بشر سازمان ملل در خراسان/افغانستان جلوگیری می‌کنند زیرا این گروه در واقع از برملا شدن حقایق داخل این کشور می‌ترسند؛ در این‌جا جهت توضیح بیشتر به دلایل مختلف اشاره شده است:

1. نقض گسترده حقوق بشر: گروه طالبان از زمان تسلط بر خراسان/افغانستان متهم به نقض گسترده حقوق بشر، از جمله سرکوب مخالفان، محدودیت‌های شدید بر زنان، و اعدام‌های خودسرانه بوده‌اند محدودیت‌های شدید بر آزادی‌های فردی، سرکوب زنان و دختران، برخورد خشن با مخالفان، و نقض حقوق اقلیت‌ها است. حضور گزارشگران حقوق بشر می‌تواند این موارد را مستند و به جهان گزارش دهد، که گروه طالبان از آن هراس دارند. حضور گزارش‌گران حقوق بشر می‌تواند این موارد را مستند و به جهانیان گزارش دهد، که به شدت به وجهه و مشروعیت گروه طالبان آسیب می‌زند.
2. ترس از فشار بین‌المللی: گزارش‌های دقیق از وضعیت حقوق بشر در خراسان/افغانستان می‌تواند منجر به افزایش فشارهای بین‌المللی بر گروه طالبان شود، چه از طریق تحریم‌های اقتصادی و چه از طریق محدودیت‌های دیپلماتیک. گروه طالبان به دنبال مشروعیت بین‌المللی و به رسمیت شناخته شدن هستند، و افشای حقایق می‌تواند این تلاش‌ها را ناکام بگذارد و به اعتبار آنها لطمه بزند و حمایت‌های بین‌المللی را کاهش دهد.. طوری که تا اکنون نیز راه رسیدن به این هدف را بسته است.
3. کنترل اطلاعات: گروه طالبان از هر گونه واکنش در برابر خودشان می‌ترسند بنابرین سعی دارند کنترل کامل بر اطلاعات و روایت‌های مربوط به وضعیت خراسان/افغانستان را در دست داشته باشند. آن‌ها از رسانه‌های مستقل و گزارشگران خارجی جلوگیری می‌کنند تا بتوانند تصویر دلخواه خود را از وضعیت کشور به نمایش بگذارند و از انتشار اطلاعات منفی جلوگیری کنند. گروه طالبان به شدت به کنترل جریان اطلاعات علاقه‌مند هستند. رسانه‌ها و نهادهای مدنی می‌توانند اطلاعات و اخبار را به طور مستقل منتشر کنند، که ممکن است برخلاف روایت و پروپاگاندای رسمی گروه طالبان باشد. با مسدود کردن رسانه‌ها، گروه طالبان می‌توانند روایت رسمی خود را بدون چالش منتشر کنند و از انتشار گزارش‌های نقض حقوق بشر، فساد، و نارضایتی‌های عمومی جلوگیری کنند.

رسانه‌ها و نهادهای مدنی نقش مهمی در افزایش آگاهی عمومی نسبت به حقوق شهروندی، حقوق بشر، و مسائل اجتماعی دارند. گروه طالبان از این می‌ترسند که آگاهی عمومی منجر به افزایش مقاومت مدنی، اعتراضات گسترده، و تقاضاهای عمومی برای آزادی و عدالت شود. به همین دلیل، مسدود کردن این نهادها به گروه طالبان اجازه می‌دهد تا مردم را در یک وضعیت ناآگاهی و ترس نگه دارند. این گروه تلاش می‌کنند تا اطلاعاتی که از خراسان/افغانستان به جهان مخابره می‌شود، تحت کنترل خود داشته باشند. آنها نمی‌خواهند واقعیت‌های تلخ و مشکلاتی که مردم خراسان/افغانستان با آن‌ها مواجه هستند، به‌ویژه مواردی که می‌تواند به نقد بین‌المللی منجر شود، افشا شود.

رسانه‌ها و نهادهای مدنی معمولاً به عنوان صداهایی مستقل عمل می‌کنند که می‌توانند به بیان نارضایتی‌های مردم، نقد عملکرد حکومت، و ترویج دموکراسی و حقوق بشر بپردازند. گروه طالبان، به عنوان یک رژیم استبدادی، نمی‌خواهند هیچ صدای مخالف یا انتقادی به گوش برسد. سرکوب رسانه‌ها و نهادهای مدنی یکی از راه‌های اصلی گروه طالبان برای خاموش کردن هر گونه مخالفت و جلوگیری از سازماندهی مقاومت‌های اجتماعی است.

4. مخالفت با اصول حقوق بشر: گروه طالبان به‌طور کلی با بسیاری از اصول حقوق بشر بین‌المللی مخالفت دارند و دیدگاه‌های خاص و ایدئولوژیک خود را بر اساس تفسیرهای خاصی از شریعت اسلامی اعمال می‌کنند. آن‌ها نمی‌خواهند نهادهای بین‌المللی با دیدگاه‌های متفاوت در این کشور حضور داشته باشند و وضعیت حقوق بشر را بررسی کنند. در مجموع، گروه طالبان از افشای حقایق و گزارش‌های مستقل از وضعیت حقوق بشر در خراسان/افغانستان به دلیل نگرانی از پیامدهای داخلی و بین‌المللی آن جلوگیری می‌کنند.
5. ترس از برملا شدن ضعف‌ها: گزارشگران حقوق بشر می‌توانند ضعف‌های حکومتی و مدیریتی گروه طالبان را نیز آشکار کنند، از جمله عدم توانایی در فراهم کردن امنیت، خدمات عمومی، و رفاه اجتماعی برای مردم. این موارد می‌تواند باعث کاهش حمایت داخلی از گروه طالبان شود و موقعیت آن‌ها را در داخل کشور تضعیف کند.

گروه طالبان با سرکوب مخالفان و منتقدان داخلی و جلوگیری از آزادی بیان، تلاش می‌کنند تا هرگونه صدای مخالفی را خاموش کنند. گزارشگران حقوق بشر می‌توانند این سرکوب‌ها را مستند و به جهان اطلاع دهند، که گروه طالبان نمی‌خواهند این اتفاق بیفتد.

6. نابسامانی اقتصادی و اجتماعی: وضعیت اقتصادی و اجتماعی خراسان/افغانستان پس از تسلط گروه طالبان به شدت وخیم شده است. فقر، بیکاری، و بحران انسانی در کشور گسترش یافته است. گروه طالبان نمی‌خواهند این وضعیت بحرانی و عدم توانایی خود در مدیریت کشور به صورت گسترده افشا شود.
7. پیشگیری از تحریم‌ها و اقدامات بین‌المللی: انتشار گزارش‌های حقوق بشری منفی می‌تواند به تحریم‌ها و اقدامات تنبیهی بین‌المللی علیه گروه طالبان منجر شود. جلوگیری از حضور گزارشگران حقوق بشر به گروه طالبان کمک می‌کند تا از این اقدامات جلوگیری کنند.
8. تضعیف جامعه مدنی: رژیم‌های استبدادی معمولاً از نهادهای مدنی قوی و مستقل می‌ترسند، زیرا این نهادها می‌توانند به عنوان مراکز مقاومت و سازماندهی مردم عمل کنند. گروه طالبان با مسدود کردن نهادهای مدنی، سعی می‌کنند جامعه مدنی را تضعیف و قدرت خود را تثبیت کنند.
9. افزایش فشار و ارعاب: با سرکوب رسانه‌ها و نهادهای مدنی، گروه طالبان به سایر گروه‌ها و افراد نیز این پیام را می‌دهند که هر گونه تلاش برای آزادی بیان و فعالیت مدنی تحمل نخواهد شد. این اقدام به عنوان یک روش برای ارعاب و ایجاد ترس در میان مردم و جلوگیری از هر گونه مقاومت یا اعتراض عمل می‌کند.